سید محمد بهشتی رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، این مطلب را در همایش "شعر ایران و کره جنوبی" که به همت پژوهشکده زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون پژوهشگاه و با مشارکت مؤسسۀ ترجمۀ ادبیات کرۀ جنوبی و همزمان با حضور رئیس جمهوری کره جنوبی در تهران برگزار شد مطرح ساخت.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، او با اشاره به سختی کار شاعران، کار آنها را فتح قلمروهای معنا دانست و تصریح کرد: شاعران فتوحاتشان را در اختیار افرادی قرار می‌دهند که شاعر نیستند ولی از طریق آنها می‌توانند به این قلمرو‌ها نزدیک شوند.
او گفت: هر فرهنگی خودش را در قامت شاعرانش تمام‌قد معرفی می‌کند و به همین دلیل اگر تماس فرهنگ‌ها با یکدیگر با ملاقات شاعران صورت بگیرد حقیقت فرهنگ‌ها می‌توانند همدیگر را ملاقات کنند.
بهشتی با اشاره به دوری کره از ایران از نظر بعد مسافت، افزود: این دوری زمانی که پای شاعران به وسط می‌آید به نزدیکی و حتی به همسایگی تبدیل می‌شود.
وی با اشاره به انتشار و ترجمه منظومه "کوش‌نامه "در سالهای اخیر افزود: با خواندن بخشی از این منظومه دریافتم این اثر سبب شده کره از دورترین نقاط به ایران با ما همسایه شود، حتما در کره هم شواهدی وجود دارد که بر این همسایگی دلالت می‌کند.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: همسایه در فارسی یعنی هر دو زیر یک سایه و این همسایگی کاری است که تنها از عهده شاعران برمی‌آید و سیاستمداران، اقتصاد‌دانان و... نمی‌توانند این همسایگی را به وجود آورند.
وی با اشاره به دیوار جغرافیایی که بین ایران و کره وجود دارد، تصریح کرد: شاعرانند که می‌توانند این دیوارها را از سر راه بردارند و ما به واسطه آن دریابیم که در خانه همسایه‌مان چه خبر است و یا همسایه ما از خانه ما خبردار شود.
بهشتی گفت: امروز آن رویداد بزرگ رخ داده و دیوار بین خانه‌های ما توسط شاعران برداشته شده و ما همدیگر را به جا آورده‌ایم و چهره‌های همدیگر را می‌بینیم که چقدر برای هم آشنا هستیم، زیرا که از قرن‌های دور با یکدیگر آشنایی داشته‌ایم.
کیم سانگ کن رییس مرکز ترجمه آثار ادبی کره جنوبی دیگر سخنران این همایش گفت: بیش از این کره جنوبی به واسطه تولید کالاهایی نظیر اتومبیل برای ایرانی‌ها شناخته شده بود اما زمان آن رسیده که ایرانی‌ها این کشور را به واسطه آثار فرهنگی‌اش بشناسند.
او با اشاره به ضرب‌المثل "از دل برود هر آنکه از دیده رود" تصریح کرد: اما اگر مردمان کره یکبار با کسی دوست شوند و دوستی را آغاز کنند حتی بعد مسافت و دوری موجب فراموشی یار نشده و همواره دلتنگ او خواهند شد.
کن افرود: شعر، ترانه و سروده‌های محلی کره مملو از اشعاری است که دربردارنده مفاهیم دلتنگی یار در دیار غربت است و بر این اساس این روابط دوستانه با ایران که به وسیله این محفل ادبی به وجود آمده همواره ادامه خواهد یافت.
وی در پایان اظهار امیدواری کرد: محفل ادبی پیش رو، فرصت مهمی برای برقراری رابطه دوستانه و گفتگو و همکاريهای آینده دو تمدن یعنی تمدن کره که طی پنجاه سال شکوفا بوده و تمدن پرشیا که در تاریخ جهان نقش بسیار مهمی داشته است باشد.
در ادامه این مراسم، کیم هوران، شین دلاجا، جانگ هو سونگ و جنگ ساگ نام از کره جنوبی و محمد علی بهمنی و فاطمۀ راکعی از ایران به شعرخوانی با موضوعات زندگی، زیبایی‌های رنگارنگ و دردهای گوناگون آن، عشق به همۀ کائنات، مرگ و حیات پس از آن، مظاهر طبیعی، میراث فرهنگی، روابط پاک انسانی، جاودانگی، لطف و مهربانی پرداختند.
این مراسم با پرسش و پاسخ علاقمندان و شاعران حاضر پایان یافت.
گفتنی است: بر اساس متنی از "کوش‌نامه" که منظومه‌ای حماسی - اساطیری است، در گذشته‌های دور، کشور ایران پس از حمله اعراب شکست خورد و عده‌ای از خاندان ایرانی از طریق راه ابریشم به چین و سپس به کره عزیمت کردند. در این جریان، یکی از شاهزادگان ایران، شیفته دختر پادشاه کره شد و با او ازدواج کرد، حاصل این ازدواج، پسری بود که بعدها برای انتقام اجدادش به ایران بازگشت و با دشمنان جنگید و در نهایت موفق شد ایران را به رونق گذشته بازگرداند.
نظر شما